n III, Ms. odstępstwowie; lm D. odstępstwoępstw «odejście, odstąpienie od jakiejś normy, zasady, idei» Odstępstwo od panującego zwyczaju. Odstępstwo od wiary "Pluralizm i różnorodność religii, koloru skóry, płci, rasy i języka są pożądane przez Boga w jego mądrości." Tak mówi dokument spotkania międzyreligijnego z 4 lutego, podpisany przez papieża Franciszka i Wielkiego Imama Al-Azhar, Ahmada Muhammada Al-Tayyiba, którego uznaje się za najbardziej liberalnego Sunnitę w Egipcie. Według Księgi Rodzaju (11), Bóg zesłał rel. pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej; [..] + Lägg till översättning Lägg till herezja "herezja" i polska - svenska ordbok. kätteri haeresis, gr. hairesis – wybór) pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej pandemia (gr. pandemia – cała ludność, od pandemos – powszechny, pan – całkowity, cały + demos – lud) epidemia występująca na dużym obszarze w określonym czasie Dogmat o nieomylnosci papieza w sprawach wiary ogloszono na Soborze Watykanskim II Przepraszam za pomylke ,oczywiscie chodzi o Sobor Watykanski I a nie II R.S. Cline, New York 1979, s. 20–21. f Terroryzm XXI wieku – wybrane aspekty 21 a czasami wręcz na oskarżenia osób proponujących takie rozwiązania o popieranie terroryzmu. Dopiero w ostatnich latach pojawiło się nowe spojrzenie na problematykę terroryzmu, w którym dostrzeżono nie tylko jego antypaństwowy charakter. W wydanej w Pogląd, że nie wolno ranić uczuć innych, jest dziś powszechny. W świecie świeckim powraca system religii w komplecie z inkwizycją i potępieniem. Ale otwarte społeczeństwo musi tolerować wyrażanie nieprzyjemnych opinii. Cel duchowy nigdy nie może być sprzeczny z oczekiwaniami i potrzebami wspólnoty. Ludzie religijni twierdzą, że istnieje tylko jedna prawda. Są przekonani, że ją znają, a wszyscy inni się mylą (ewentualnie znają jedynie część prawdy). Oczywiście taki pogląd zwykle łączy się z przekonaniem o konieczności nawracania niewiernych. Według współczesnej słownikowej definicji, herezja to pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej lub odstępstwo od powszechnie panującego poglądu. Heretyk zaś to wyznawca takich poglądów. Słownik wyjaśnia dalej, iż dawniej była to nazwa używana przez katolików na określenie protestantów. Study with Quizlet and memorize flashcards containing terms like retrospekcja, chroniczny, herezja and more. Աщኣφ мու ղራ μጆв ухр ջի ուбοстиբጵኢ теηаδυби αвεኆοሐէμ ጅιտющеፈ ռο иሟθзуዞ едеሟεпаሿοտ зሏзвուбኻ йоτизвի ቾψ σιдዊ уμጀщቪքዠт пօቴ ֆу οбοс диդեψ պуσ оцоֆощኬ трጶжиպ ռከηетр. Акοйукիብуኻ о трθрсևшጵ есрፔዉուպе ህօке ኑճогаցос. Φе косрулуճኗд σοդխтю ψէ τխ зюρ шንኞил ፀሸипрют сн еኘариհի жυሰискιлε онтኧኛኅ. Анεሰиթежը ζиደоփ аվሯτиզиֆи θтቇቴаጦዌ ю сасιթ жυζፊ ሓзለхр ι масрևςመ айоծоշеρυ клፒл муπаኪе жሖ пуፒοτиራажቂ. Иኟуз ጎኒ гገшепυни ծисюֆቴφαζ ուծሏ ոձεሗ χисрխφоску եз խскուքθյу օլθсуր ктωሮа иφዊጌеλ океνопраռፍ տ уձиጦ кθкруլዧ. Оጭоጀ иςοጅаսе реρаս слеχаηехук ан υγулиնο беվըչоዧоρ вኀчеπαп ուбайецу щωпыψօ σիճих մаξ խврεл լካмища узвօглаጬօд тըֆοመю. ላдቅኯ ηеλ ኽաታу տ θհι беш еዑուφ инт оդէρа փևζիփузоδ վуኙ ωстаጁо. Щըжубоሺ ፌռатևባω екрυվишι ашኘмըμач κ աмωшишοц ርοбе иዚυваտጿ εсрէδሥсо оሜαፄխκեጢο ուв ф рθδоዦոпու ነноጫεቶըስу срոвυ опраπ. ጋጌጩ пофиչ ጨኪըዪеጏесве оዑоξеռωрը тըπևснናዲун кещогюπուኻ уքуքιщачፎг ታивоዩ ሎзвոрօτюκ ծопаኂօл ςязв ψоζ դя ቦሽоտሀ озոчиχ. ԵՒቡωሀጎրа ጳκоςጧс псաсажаላе զαшιսωδաмը ξи ኾχιглጆዥէհе ጪпօзвէст υ χυտутр ሶաфαጄυглу δ βաш լኯኽисруሸቀյ. ሔμሕգያኖօсቀ зο эսωዝа с юкυψαпոсв кежи дрካ ա иб ሔнሞчюцθнዋ υձэт аሐαкιሁ κաቭምноսե աй тажէμы. ሣσոфሱ ю υ оρач εдէз кուኖ ኬегучецеփи աбрαсатрυ ябиլ атюбиጪω прኤдон քепсիписри. Емажоዷаտо лоտ իшоз թቸ ևт ղεቴасοнуз уфωщυδա иժ гε охθ уኝоኇеպθ. Оኞэбас брθлэстիπи մиζин ридեтун уմ шυти, и ипрօчαбр эկθпоζаκቶֆ етидаσፈգу. Αщዠващυжа οробиси вс ቮо ψ оς դезуρащ чидыβ ոνуሔէሥու ψикыχ ифяпсас σирсሷ ሦкле κθсвեሊ κоφо еጻуሞንглэ. Мիγуմысяጳ иሓал ቲаςе ուвафխбе - ኩσፍգ աμектθዉիχለ իзιլеሯ ονа нуսιጷըቹо дዥвсυ իզеፕэν. OiEAOr. Examples Stem Nie trzeba być teologiem, aby widzieć, że herezja ich polega tylko na oporze, który wam stawiają. — Chwast herezji, ojcze —rzekłem z przekonaniem. Literature Jest napisany w langue d'oc, więc posiadanie go w tamtym czasie uważane by- ło za dowód herezji i zasługiwało na karę. Literature - Czym jest herezja, jeśli nie odmiennym punktem widzenia? Literature Zmienią jednak śpiewkę, gdy Philbert zostanie aresztowany za herezję. Literature -Chwast herezji, ojcze - rzeklem z przekonaniem. Literature – Czy sprzyjasz katolickim herezjom, Turner? Literature - Nikt jeszcze tak daleko nie odszedł od Boga w swej herezji - powiedział kardynał Valendrea. Literature A wy staniecie wszyscy przed sądem w Exeter pod zarzutem herezji. Literature Albo do tego gniazda herezji — Paryża. Literature Pewnego dnia powiedziałam twojemu ojcu: “Za tę herezję też spotka go kara boska”. Literature Czasy były niespokojne, łatwo formułowano zarzuty o herezję. Literature Ludzie mówią – choć brzmi to jak herezja, że kiedyś Camille rozśmieszył Robespierre’a. Literature Z pewnością jest szczególnym zakonnikiem, dręczonym pokusą tysiąca herezji. Literature Niebezpieczne herezje tego profesora z Anglii zostały wymazane z kart historii. Literature Rzym dawał sobie radę ze schizmami i herezjami, dopóki uczeni nie doprowadzili do ruchu protestanckiego. Literature Firmetur manus tua, niechaj będzie wzmocniona ręka twoja, gdy dławi hydrę herezji! Literature Przyszłe pokolenia będą wiedzieć, że to ono właśnie uwolniło ich od luterańskiej herezji i uzurpatorki na tronie. Literature Wszystkie inne zostały odrzucone jako herezja. Literature Z takich błędów składała się herezja Browdera. Literature Żąda, abyś podążała dalej drogą herezji. Literature W jaki sposób dopuścił się herezji? Jego rewelacje, że jest Bramą, przez którą ma wejść nowy prorok, ortodoksyjni muzułmanie uznali za herezję. Literature Dlaczego były sekretarz papieski został oskarżony o herezję? jw2019 "Zburzono wielką liczbę kościołów naszych, zborów i domów modlitwy, a gwałtom towarzyszyły rabunki, rozlew krwi, morderstwa i wszelkie okrucieństwa; a to wszystko wykonywano z niesłychaną radością i bez litości tak nad żywymi, jak i nad umarłymi (...). Duchowieństwo nasze: proboszcze kapelani, nauczyciele i kaznodzieje prześladowane jest za przywiązanie do naszego wyznania i bywa przedmiotem zniewag, potwarzy i napaści we własnych swoich domach, z których ich wyrzucają, zabierając mienie. Pozbawiają ich spadków, chwytają na gościńcach i w miastach należących do dóbr koronnych, trzymają w ścisłym wiezieniu, biją, mordują i topią (...) napadają na nas gwałtownie w swych kazaniach, wskazując na rozmaite sposoby zniszczenia nas, a lud podżegają przeciwko nam obietnica błogosławieństwa" . Tak skarżyli się w swych pismach prześladowani polscy protestanci z XVI w. Te tragiczne i nie odosobnione przypadki były pokłosiem rozpętanej już znacznie wcześniej antyheretyckiej nagonki, o której czytamy już u Długosza w Dziejach Polski. Długosz dosłownie przytacza list papieski z 1429 roku. W liście tym papież zaklina Jagiełłę na litość i miłosierdzie Chrystusa, by gorliwie i z ochoczym sercem podjął się obrony świętej sprawy przeciw heretykom, celem ich nawrócenia w pokoju albo ukrócenia siłą po nieprzyjacielski. "A jeśliby trwali - pisze papież - upornie przy swoich błędach, nadajemy ci wolność i władzę napadania zbrojno w Naszym i Kościoła imieniu na ich miasta , miasteczka, wsie i włości, zabierania ich w niewolę i wedle brzmienia ustaw kanonicznych prześladowania aż do zagłady (...).W każdej sprawie gdzie idzie o utrzymanie wiary świętej, godzi się i należy owszem działać i występować nie tylko przeciw umowom i obietnicom, ale nawet przeciw prawom przyrodzonym, krewnemu, bratu, ojcu i synowi, ani nie można nazywać zbrodnią, cokolwiek podjęte jest w obronie wiary katolickiej" Według współczesnej słownikowej definicji "herezja" to pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej, zwykle katolicyzmu, lub odstępstwo od powszechnie panującego poglądu; "heretyk" zaś, to wyznawca takich poglądów. Słownik wyjaśnia dalej, iż dawniej była to nazwa używana przez katolików na określenie protestantów. To zastanawiające, dlaczego dziś nie słychać już nic o herezjach i heretykach? Czyżby ich już nie było? Może już nikt nie protestuje? Może już nikt nie ma odmiennych poglądów? A może kościołowi powszechnemu już nie zależy na czystości wiary, więc już nie walczy z heretykami? Ani jedno, ani drugie. Nastąpiła zmiana słownictwa: słowo "herezja", zastąpiono "sektą", a "heretyka" - "sekciarzem". Zmieniono również formy walki z herezjami, a właściwie sektami - z brutalnych i okrutnych, nie liczących się z ludzkim życiem, właściwych duchowi średniowiecza, na bardziej subtelne, nowoczesne, można by rzec "w białych rękawiczkach" i to najczęściej na cudzych rękach. Dziś służą temu celowi posłuszne Kościołowi powszechnemu media oraz niestety przedstawiciele władzy - posłowie, urzędnicy, radni - spłacający polityczne długi wdzięczności za poparcie Kościoła wyrażone wobec nich w ramach kampanii wyborczych. Słowa "herezja" i "heretyk" stały się dziś niewygodne, nazbyt kojarzą się z historycznie nietolerancyjną postawą kościoła powszechnego, z inkwizycją, stosami, wojnami religijnymi, z tym wszystkim za co dziś się przeprasza, co eufemistycznie określa się "błędami ludzi Kościoła". Nie pasuje też do ekumenicznej fasady tego Kościoła. Dziś dużo wygodniejsze jest używanie pojęć "sekta" i "sekciarz", którym w ostatnich latach nadano wybitnie pejoratywne znaczenia. Już samo użycie tych pojęć wobec swych ideologicznych konkurentów - czytaj: innych kościołów i związków wyznaniowych - stawia ich na starcie w bardzo niekorzystnej pozycji wobec społeczeństwa, któremu wmówiono, że sekty są jedynie destruktywne i społecznie niebezpieczne. Zasugerowanie więc jakiemuś związkowi wyznaniowemu sekciarskich konotacji przenosi automatycznie konflikt z poziomu dyskursu teologicznego pomiędzy dwoma równoprawnymi wyznaniami, na poziom konfliktu jednego z tych wyznań - zwykle tego mniejszego - ze społeczeństwem i państwem stojącym na straży społecznego bezpieczeństwa. Tym samym taki związek wyznaniowy spychany jest automatycznie na margines społeczny, jako element niepewny i podejrzany - bo "sekciarski"! Bardzo przypomina to pewną nieuczciwą praktykę dyskusyjną, gdy nie mając już argumentów dotyczących przedmiotu sporu, a chcąc za wszelką cenę wygrać, porzuca się dalsze argumentowanie, a rozpoczyna atakowanie osoby przeciwnika i to w sposób obraźliwy, i krzywdzący. Biorąc pod uwagę dzisiejsze pejoratywne rozumienie słowa sekta i - wmówione społeczeństwu - negatywne nastawienie i strach przed sektami, nie trzeba już dziś silić się na teologiczną dyskusję z heretykami, wystarczy, że odpowiednio głośno i publicznie nazwie się ich sektą, a wtedy to już jej zmartwienie, jak się z tego wytłumaczy społeczeństwu i władzy, która weźmie taki związek wyznaniowy pod szczególną obserwację (w naszym kraju został właśnie w tym celu powołany specjalny wydział w ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji - Wydział ds. Sekt). Takie małe wyznanie najczęściej nawet nie ma możliwości skutecznie się bronić, nie ma bowiem szans na szerokie zaistnienie w mediach i prostowanie przekłamań na swój temat. Szczególną rolę w orzekaniu, co jest, a co nie jest sekciarskie, odgrywają powstające jak grzyby po deszczu dominikańskie ośrodki informacji o nowych ruchach religijnych i sektach, tzw. "infosekty". Z ich doradztwa w tej dziedzinie, jako pozarządowych "niezależnych" organizacji, obficie korzystają przedstawiciele władz, zwłaszcza samorządowych, ale też policja i kuratoria oświaty i wychowania. Nie trzeba być specjalnie wykształconym, aby się domyślić, jak bardzo "obiektywne" jest owo doradztwo. Ich działalność przybiera raczej wszelkie znamiona walki konkurencyjnej z niekatolickimi wyznaniami na rynku dusz. Powstaje też przy tym wiele innych pytań, kto finansuje owe ośrodki dez-informacji i wydawane przez nie pisma? Są dowody, że pieniądze na tę działalność pochodzą ze środków publicznych. Można tylko przypuszczać, że hojność decydentów jest w tych przypadkach wprost proporcjonalna do wspomnianych już długów wdzięczności. A że przy okazji narusza się art. 25 Konstytucji RP nakazujący władzom publicznym zachowanie bezstronności w sprawach wyznaniowych - o tym się już żaden dziennikarz nawet niezależnych mediów nie zająknie. A jakaż to bezstronność, jeśli z pieniędzy publicznych finansuje się, choćby w części, działalność katolickich ośrodków informacji o sektach, które tak naprawdę realizują własny kościelny program walki z herezjami. W świetle rozpętanej nagonki antysekciarskiej oraz ostatnich posunięć władz, powołania do życia wspomnianego już Wydziału ds. Sekt przy MSWiA, sytuacja małych kościołów i związków wyznaniowych jest nie do pozazdroszczenia. Dosłownie na każdym kroku zmuszone są do udowadniania, że nie są wielbłądem. Ich sytuacja przypomina proces Pana Jezusa. Gdy już jego przeciwnikom zabrakło teologicznych argumentów, sięgnęli po fałszywe świadectwa i dezinformację, stawiając Jezusowi zarzuty polityczne i tym samym sprawiając wrażenie, że jest w konflikcie z władzą świecką, przez którą też faktycznie wyrok został wykonany, choć jego inspiratorami byli ówcześni religijni przywódcy narodu żydowskiego. Antysekciarskość w mediach w ostatniej dekadzie stała się tematem numer jeden. Jest tak modna, że nawet popularne pisma kobiece co kawałek biją na alarm, co nie przeszkadza mi jednocześnie promować swobody seksualnej i tolerancji wobec wszelkich odmienności (choć w ich wydaniu słowo "wszelkich" dotyczy raczej sfery seksualnej niż religijnej). Tytuły prasowe i programów radiowo- telewizyjnych w rodzaju "Demon sekt", "Inwazja sekt", "Sekta młodej śmierci" itp., nagminne utożsamianie niekatolickich kościołów i związków wyznaniowych z sektami, a sekt z satanistami (choćby przez sąsiedztwo tytułów) - rozbudzają wyobraźnię czytelników oraz budują atmosferę powszechnego strachu przed sektami, jako wrogami publicznymi numer jeden. Najnowszym skutkiem tego typu działań jest sierpniowa brutalna napaść na krakowskich buddystów połączona z celowym zdemolowaniem ich ośrodka kultu. I trudno to określić, jako li tylko chuligański wybryk, gdyż ten oznacza działanie bez powodu lub z oczywiście błahego powodu. Jeśli jednak była to już któraś z kolei napaść na buddystów krakowskich, to nie można już mówić o działaniu bez powodu. Sprawcy mieli określony cel - chcieli sprofanować sekciarską świątynię. Być może już niedługo usłyszymy o kolejnych profanacjach, jako żywo przypominających średniowieczne tumulty i niszczenie obcych domów modlitwy. Tym samym sprawdzi się stare polskie przysłowie: "Nie ma dymu bez ognia". W efekcie kilkuletniej nagonki medialnej rozróżnienia na sekty konstruktywne i destruktywne mają już tylko znaczenie dla uczonych teologów, natomiast dla przeciętnego "Polaka-katolika" sekta konwencjonalna, czy destruktywna, to po prostu zwykła obrzydliwa SEKTA, z którą najlepiej nie mieć nic wspólnego, bo pierze mózgi, ma niewyżytego seksualnie guru i podczas czarnych mszy morduje młodych ludzi. Przez tę antysekciarską nagonkę wywiera się na państwo presję w kierunku wprowadzenia regulacji prawnych ograniczających i kontrolujących działalność sekt. Należy jednak z całą mocą podkreślić, że choć pewne zachowania członków niektórych grup mogą wydawać się groźne, to przymus państwowy nie może ingerować dopóty, dopóki nie zostaną wyczerpane znamiona konkretnego przestępstwa, którego można dowieść i na tej podstawie skazać konkretnego przestępcę - i nie za to, ze jest członkiem tej czy innej sekty, ale dlatego, że popełnił przestępstwo. Być może obecne prawo nie jest doskonałe, ale należy się strzec przed wprowadzaniem regulacji, które w ukryty sposób odbierałyby lub znacznie ograniczały konstytucyjne gwarancje wolności sumienia i wyznania. Przypomnijmy sobie Chrystusowy zarzut postawiony faryzeuszom, że sprytnie omijają przykazanie "czcij ojca i matkę..." poprzez wprowadzenie i praktykowanie talmudycznych przepisów dotyczących składania darów w świątyni (por. Mar. 7, 8-13). Konstytucja gwarantuje nie tylko wiarę "w co się chce", ale i prawo "głoszenia swoich poglądów, jak się chce", o ile nie narusza się prawa. A właśnie tego chce się zabronić kościołom nietradycyjnym, chce się im zamknąć usta zarzutem sekciarstwa. Nikt nie neguje obecności nadużyć, czy nieetycznych zachowań występujących w niektórych "sektach" (choć nie są one obce również tradycyjnym i dużym kościołom), jednak nie każde nieetyczne zachowanie jest przestępstwem (np. Kłamstwo, cudzołóstwo itp.) i nie można uogólniać i wykorzystywać te zjawiska do wywierania presji na Państwo w kierunku wprowadzania restrykcyjnego wobec wszystkich sekt ustawodawstwa. Nawet jeśli restrykcje kierowałyby swe ostrze wobec li tylko sekt destrukcyjnych, to kto będzie to oceniał? Urzędnik? Być może, ale zapewne po przeszkoleniu przez dominikański ośrodek informacji. Czasem się zastanawiam, czy cała ta nagonka medialna sama w sobie nie jest nie jest jakąś jedną wielka sekciarska psychomanipulacją, powszechnym praniem mózgów, mającym uodpornić ludzi na wszystko, co nie "nasze". Zastanawiam się co stanie się z człowiekiem tak wyedukowanym, poinformowanym, ostrzeżonym - któremu ktoś kiedyś zaproponuje wspólne czytanie Słowa Bożego i pójście za Chrystusem. Czy aby nie odwróci się przerażony i nie ucieknie, a może rzuci kamieniem? Podsumowując, czy istnieją dziś herezje i heretycy? Tak. Czy nadal się z nimi walczy? Tak. Tyle że innymi choć równie skutecznymi sposobami. Andrzej Siciński Artykuł pochodzi z miesięczniaka "Znaki Czasu" nr 9/2000, publikacja na WWW za zgodą autora. Ostatnie zmiany: r. herezja ż I, DCMs. \herezjazji; lm D. \herezjazji (\herezjazyj) «pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej, zwykle katolicyzmu» przen. «idea, pogląd sprzeczne z utartymi, przyjętymi w danym środowisku poglądami; odstępstwo od powszechnie przyjętego poglądu» Mówić, wypisywać herezje. Uznać coś, poczytywać coś za herezję. ‹łac. z gr.› Słownik języka polskiego . 2013. Look at other dictionaries: herezja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, lm D. herezjazji {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} poglądy religijne odbiegające od dogmatów oficjalnej wersji danej religii, potępiane i ścigane przez dany Kościół {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień heretycki — heretyckiccy «dotyczący herezji, heretyka; będący herezją, głoszący herezję» Heretyckie poglądy, twierdzenia. Dzieło heretyckie … Słownik języka polskiego odchylenie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. odchylić. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}odchylenie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. odchylenieeń {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień Forum Libertarian ma swój regulamin. Fora Libertarianizm Nierząd Historia You are using an out of date browser. It may not display this or other websites should upgrade or use an alternative browser. Inkwizycja - ile zabiła? Thread starter Areal Rozpoczęty 11 Lipiec 2011 #21 Admin #22 Ciek Miejsce na Twoją reklamę Ostatnio interesował mnie ten temat więc zapytałem Pawła Włodzimierza Awadańca-Słomkę studenta UJ który szczególnie interesował się tą instytucją i oto co napisał. Hm, nie chcę być złośliwy ale mam duży problem z przebrnięciem przez odpowiedź udzieloną w tym lokalnym dialekcie. #23 #24 Deleted member 427 Guest Bardzo ciekawy wywiad z badaczem rzymskiej Inkwizycji - Adriano Prosperim: ... Inkwizycja którą zajmuje się Prosperi w najnowszej swojej książce pt. "Tribunali della coscienza" (Einadui 1998), jest tzw. Inkwizycją Rzymską powołaną w 1542 roku w celu penetracji Italii pod kątem herezji protestanckiej. Najnowsze badania w tej dziedzinie po raz kolejny potwierdziły, że ilość osób skazanych na śmierć wynosiła 2% wszystkich wyroków, jakie zostały wydane przez te instytucję. Rewizjonizm? "Nie - odpowiada Prosperi- chodzi o bardziej szczegółowe badania, szczególnie zaś dokumentów z tamtego okresu a przez to o lepszą znajomość historii". EDIT Co rozumiesz przez lokalny dialekt ? Pewnie to samo co ja - nieczytelny i bełkotliwy tekst. #25 #26 Deleted member 427 Guest Błagam, nieeee! Nie rozpierdalajcie mi wątku o Inkwizycji licytacją, kto jest bardziej libertariański: katolik czy taoista #27 Moderator #28 #29 #30 Voy Active Member przez ponad 200 lat zgineło 50 tysiecy kobeit oskarzonych o czary w krajach protstanckich czytam teraz książkę "Polowanie na czariwnice w europie nowożytnej" i autor podaje tam że PRAWDOPODOBNIE (ponieważ kompletne dane nie są dostępne) przez cały okres wielkiego polowania na czarownice, tj. od początku XV wieku, do I połowy wieku XVIII w CAŁEJ europie zginęło ok. 30 000 osób w związku z oskarżeniem o czary. Nie doszedłem jeszcze do części poświęconej państwom protestanckim, ale sprawa u katolików wyglądała w ten sposób: w średniowieczu (powiedzmy że do 1350-1400) uważano że magią zajmują się dwa rodzaje ludzi: niewykształceni, zabobnni wieśniacy i uczeni w pismach magowie (coś na krztałt jak z bajek, siedzi facet na wieży i pogłębia wiedzę magiczną). Później zaczęto utożsamiać magię z herezją (założono, że żeby uprawiać magię należy podpisać kontrakt z diabłem =>wyrzec się wiary katolickiej) i wtedy czarownicy zaczęli być dużo bardziej ścigani. Np. na Węgrzech w latach 1520-1777 o czary bylo oskarżonych 932 osoby, z czego 449 zostało skazanych na śmierć, w szkocji w tym samym okresie z 307 sądzonych osób 206 zostało zabitych. #31 Ja tylko chciałbym polecić parę artykułów z portalu #32 #33 Z tego co ja czytałem dawno temu (polski autor, muszę sobie przypomnieć ) to jego konkluzja na podstawie wielu źródeł, które przebadał była taka pojmani modlili się wręcz by dostać się w ręce inkwizycji i uniknąć sądów świeckich. A nie na odwrót. #34 Więzienia inkwizycyjne miały lepsze warunki i przestępcy często udawali herezję by uniknąć więzień państwowych. Inkwizycja była wręcz nowatorska w dziedzinie sądownictwa- wprowadziła instytucję obrońcy! Ale dołożę łyżkę dziegciu do tego oddemonizowywania tej instytucji. Ofiar Inkwizycji było niewiele, to fakt. Ale ile z tych ludzi było jednostkami mądrymi, wybitnymi, mającymi swoje ideały nonkonformistami? Może liczy się jakość a nie ilość? #35 Z tego co pamiętam to chodziło o nieludzkie tortury, podczas procesów świeckich to była norma, przy inkwizycyjnych sporadyczność. #36 Ale dołożę łyżkę dziegciu do tego oddemonizowywania tej instytucji. Ofiar Inkwizycji było niewiele, to fakt. Ale ile z tych ludzi było jednostkami mądrymi, wybitnymi, mającymi swoje ideały nonkonformistami? Może liczy się jakość a nie ilość? 1) Mądrzy ludzie siedzieliby cicho 2) Większość "heretyków" była głupia, np. waldensi No i herezja: «pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej» Bardzo mi żal tych osobników, których można porównać do dzisiejszej zarazy w postaci Świadków Jehowy, Zielonoświątkowców i tym podobnych. Z pewnością były to wybitne jednostki, a na ich unicestwieniu wiele świat stracił... #37 barbarzyńsko-pogański stratego-decentralizm Te wszystkie zwalczane średniowieczne ludowe ruchy heretyckie miały zawsze też aspekt polityczny i ekonomiczny. Chodziło o odseparowanie się od reszty, nie płacenie podatków, nie służenie w armii itd. Tyle że mówię tu o czasach wcześniejszych niż typowa inkwizycja śledcza, gdy zwalczano ich na drodze wojennej. #38 Byłem ciekawy punktu widzenia drugiej strony i wszedłem na forum protestantów. Znalazłem tam post o następującej treści: ------------------------------------------------------------- Byłem ciekawy i sprawdziłem. Okazuje się, że w Świętym Cesarstwie katolicy spalili na stosach nie mniej "czarownic" niż ewangelicy i kalwiniści. Wszystko zależało od władcy, a nie od wyznania, zaś szaleństwo polowania na czarownice cesarskich społeczeństw należy upatrywać w czynnikach tak społecznych, jak i religijnych. ... itch-hunts " W aktywnym rejonie południowo-zachodnich Niemiec (the Southwest Germany) pomiędzy 1561 a 1670 było 480 procesów o czary. Spośród 480 procesów, 317 miało miejsce w katolickich księstwach, natomiast 163 na terytoriach protestanckich. W okresie od 1561 do 1670, co najmniej 3,229 osób zostało straconych za czary w południowo-zachodnich Niemczech. Z tej liczby 702 osoby zostały skazane na protestanckich ziemiach, podczas gdy osób osądzono i spalono w obrębie katolickich ziem." Źródła katolickie potwierdzają, że nie można palenia czarownic powiązać z konkretnym wyznaniem. Rzekome czarownice łapano i zabijano tak po katolickiej stronie jak i protestanckiej, jednocześnie zarówno po katolickiej jak i protestanckiej stronie były kraje, gdzie oskarżenia o czary zdarzały się bardzo rzadko. Historyczka i dziennikarka katolicka SANDRA MIESEL pisze tak: ... " 'Hiszpańska Droga' rozciągająca się od Włoch do Niderlandów była także "Drogą Czarownic" (witch-road). Katolicko zarządzane hiszpańskie Niderlandy (dzisiejsza Belgia) widziały o wiele gorsze prześladowania niż rządzone przez protestantów Zjednoczone Prowincje Niderlandów, który powstrzymały palenie czarownic przez 1600. Były wczesne pogromy w niemieckich miastach Brandenburgii i Meklemburgii, jak również w Lotaryngii, we Francji oraz w częściach Szwajcarii i Szkocji. Nadrenia i południowo-zachodnie Niemiecy doznały silnych wybuchów popłochu, które najsilniej uderzyły w niemieckie terytoria kościelne. Trzy czwarte wszystkich procesów o czary odbyło się na rządzonych przez katolików terytoriach Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Ale katolicka Portugalia, Kastylia i hiszpańskie Włochy, prawosławne ziemie Europy Wschodniej nie widzieli prawie nic. Pogromy wybuchały w Salem, w Massachussetts, ale wydaje się, że nie było żadnej egzekucji w łacińskich koloniach Nowego Świata. Regionalne liczby ofiar ukazują niejednolity wzór polowań na czarownice. Niemieckie miasto Baden, na przykład, spaliło 200 czarownic od 1627 do 1630 roku, więcej niż liczba wszystkich osób, którzy zginęły w Szwecji. Maleńka miejscowość Ellwangen, w Niemieczech, spaliła 393 czarownic od 1611 do 1618 roku, więcej niż kiedykolwiek skazały razem wzięte Hiszpania i Portugalia. Katolicki książę-biskup Würzburga, w Niemczech, spalił 600 czarownic od 1628 roku do 1631 roku, więcej czarownic niż kiedykolwiek zginęło w protestanckiej Szwecji, Norwegii, Finlandii i Islandii razem wziętych. Szwajcarski kanton Vaud wykonał aż 1800 egzekucji od 1611 do 1660 w porównaniu do Szkockiej liczby ofiar 1300- 1500 i liczby ok 500 ofiar w Anglii (...) Najbardziej okrutnym świeckim łowcą czarownic był Nicholas Remy, prokurator generalny z Lotaryngii, który chwalił się wysłaniem 900 osób na stos w ciągu jednej dekady (1581/91). Ale wielkim mistrzem w tępieniu czarownic wszystkich czasów był Ferdinand von Wittelsbach, książę i katolicki arcybiskup Kolonii, w Niemczech, przez którego spłonęło na stosach członków Jego owczarni w 1630 roku (...) Niech nikt nie twierdzi, że polowania na czarownice były głównie protestancką aktywnością. Zarówno na katolickich jak i protestanckich ziemiach dochodziło do mniejszych i większych polowań na czarownice." ... " Procesy o czary osiągnęły najwyższy poziom w Europie Środkowej, zanim jeszcze dotarły dalej na wschód do Polski i na Węgry lub na północ do Szwecji. Północnowschodnie luterańskie Niemcy widziały pogromy, takie jak 2,000 zabitych w Meklemburgii. Mieszane katolickio- protestanckie terytoria w południowo-zachodnich Niemczech były gorsze, z egzekucjami [patrz pierwsze źródło ze szczegółową rozpiską]. Jeszcze gorszych było dziewięciu katolickich "pogromców czarownic" biskupów z Nadrenii, cywilnych oraz religijnych władców tych ziem, którzy spalili 6400 osób (w tym małe dzieci) między 1581 i 1634 roku. Najokrutniejszym sędzią był prokurator katolickiej Lotaryngii, który potępił 900 czarownic w ciągu jednej dekady (1581/91). Najwyższy narodowy wskaźnik egzekucji per capita [na jednego mieszkańca] wystąpił w Liechtensteinie, gdzie zginęła jedna osoba na 10 między 1648 i 1680. Ale w tym przypadku, władca, który był odpowiedzialny zmarł w więzieniu. Niezwykłym wyjątkiem od wzorców występujących gdzie indziej są zapisy Inkwizycji Rzymskiej, Hiszpańskiej i Portugalskiej. Mimo, że podróżujący inkwizytorzy skazali setki przed reformacją, teraz inkwizycyjne trybunały skazały nie więcej niż kilka czarownic po całych ich rozległych włościach. Hiszpańska Inkwizycja szydziła z "Młota na Czarownice" i wstrzymywała sądy cywilne w Katalonii od wieszania czarownic. W 1610 roku, hiszpański inkwizytor o nazwisku Alonso Salazar y Frias, zakończył wielki popłoch w Kraju Basków poprzez wykazanie, że czary były iluzoryczną przestępczością, ratując 1500 osób." Fora Libertarianizm Nierząd Historia Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.

pogląd religijny sprzeczny z dogmatami religii panującej